|
|
|
| :: บทเพลงประวัติหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต :: เพลงที่ 26 ลาจากหมู่บ้านชาวเขา |
| ประวัติหลวงปู่มั่น ตอนที่ ๒๖ ทำนอง : เชียงแสน หนึ่งปีผ่านพ้นทุกคนยิ่งรู้คุณค่าซึ้งอุราในพระธรรม พระอาจารย์มั่นแนะนำ อบรมบ่มธรรมย้ำคอยพร่ำสอน ทุกขั้นทุกตอนดียิ่งทั้งผู้หญิงผู้ชาย ทุกคนศรัทธาเลื่อมใส ด้วยความจริงใจไม่มีห่างหัน เทิดทูนพระอาจารย์มั่น นั้นนับวันเพิ่มทวี หนึ่งปีสองเดือนนับได้พอดี -ดนตรี- อยู่หมู่บ้านนั้นสอนธรรมตามวิธี เมตตาธรรมนั้นเต็มที่ล้นฤดีเสมอมา ครั้นถึงวันท่านจากลาเขา ออกมากันหมดบ้านหลั่งไหล ทุกคนหม่นหมองร้องไห้แสนอาลัยอาวรณ์ อย่าจากพวกเฮาไปเลยเขาเฝ้าวิงวอน -ดนตรี- กอดแข้งกอดขาฉุดชายสบงจีวร คร่ำครวญหวนหาอาวรณ์มิอยากให้จรจากเขาไป -ดนตรี- ร้าง - ร้างไกลห่างหายแรมลา เขาต่างยินดีพร้อมพลีชีวา ด้วยความเลื่อมใสดังว่า เต็มเปี่ยมอุราไม่คลาย ด้วยความเลื่อมใสดังว่า ล้นอุราทุกนาที -ดนตรี- หา - หามีที่ใดเปรียบปาน เขาร้องระงมทุกข์ตรมรำพัน เพราะความอาลัยในท่าน ฝังแน่นอยู่ในดวงแด เสียงร้องตะเบ็งเซ็งแซ่ ไม่ว่าเหลียวแลหนใด -ดนตรี- เห็น - เห็นแล้วน่าเวทนาจับใจ ท่านต้องปลอบโยนด้วยเหตุผลมากมาย กว่าจะจากพวกเขามาได้ต้องอธิบายอยู่นาน ปลอบโยนหลายครั้งจึงผ่าน จรจากหมู่บ้านนั้นมา -ดนตรี- -พูด- บรรยาย ประวัติหลวงปู่มั่น ตอนที่ ๒๖ พวกเขาเห็นโทษความผิดของตนที่คิดไม่ดีมาก่อน โดยมองว่าท่านเป็นเสือเย็น ครั้นเห็นโทษความผิดแล้วก็พร้อมใจกันมาขอขมาโทษ ท่านก็อโหสิกรรมให้ ก่อนจะจากพวกเขา ท่านพูดกับพระที่อยู่ด้วยกันว่า อ.มั่น: ที่นี่เขาหมดโทษแล้ว เราจะไปที่ไหนก็ได้ไม่ขัดข้องแล้ว พอพวกเขาทราบว่าท่านจะจากเขาไปเท่านั้น เขาพากันออกมาทั้งบ้าน ร้องไห้วิงวอนกันชุลมุนวุ่นวายไปทั้งป่า เนื่องจากพวกเขาไม่ยอมให้ท่านหนีจากไปไหน เขาบอกกับท่านว่า ชาวบ้าน: แม้ตุ๊เจ้าตายลงที่นี่ พวกเฮาทั้งหมดนี้จะเผาศพตุ๊เจ้าเอง พวกเฮาเองก็ขอมอบชีวิตไว้กับตุ๊เจ้า ด้วย เพราะพวกเฮารักและเคารพตุ๊เจ้ามาก ท่านก็พยายามแสดงเหตุผล ที่จำต้องจากเขาไปและปลอบโยนพวกเขาไม่ให้เสียใจจนเกินขอบเขตแห่งธรรมคือความพอดี จนพวกเขาเป็นที่ลงใจแล้วก็ออกจากที่พัก แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็กลับเกิดขึ้นอีก คือทั้งเด็กและผู้ใหญ่ต่างคนต่างไปรุมล้อมท่าน และเข้าไปแย่งเอาบริขาร กลด บาตร กาน้ำ และฉุดชายสบงจีวรกอดแข้งกอดขาท่านดึงกลับมาที่พักอีก ท่านต้องกลับมาแสดงเหตุผลปลอบใจให้สงบเย็นอีกพักหนึ่ง จนเขายอมปล่อยให้ท่านไป แต่พอท่านก้าวออกจากที่พักเดินไปได้แค่ ๔-๕ วาเท่านั้น ต่างก็ร้องไห้แล้วพากันตามฉุดเอาท่านกลับมาอีก ฟังเสียงร้องไห้ระเบ็งเซ็งแซ่ฉุกละหุกวุ่นวายไปทั่วทั้งป่า ซึ่งเป็นที่น่าสมเพชเวทนาเอายิ่งนัก ทำเอาท่านเสียเวลาไปหลายชั่วโมง คำว่า เสือเย็น ที่เกิดขึ้นในตอนแรกๆ จึงหมดความหมายไปทั้งสองฝ่าย ที่ยังเหลืออยู่จึงมีแต่ความเคารพเลื่อมใสความอาลัยอาวรณ์ในท่านผู้ทรงคุณธรรมอันสูงส่ง ที่สุดจะอดกลั้นไว้ได้ ขณะที่ท่านจากไปจึงมีแต่เสียงร้องไห้ระทมทุกข์ของพวกชาวเขาที่เฝ้ารำพันพิไร ทั้งเสียงร้องไห้และสั่งเสียว่า ชาวบ้าน: เมื่อตุ๊เจ้าไปแล้วให้รีบกลับคืนมาหาพวกเฮาอีก อย่าจากไปนาน พวกเฮาคิดถึงตุ๊เจ้าแทบอกจะ แตกตายอยู่เดี๋ยวนี้แล้ว จนไม่ทราบว่าเป็นเสียงเด็กหรือเสียงผู้ใหญ่ที่ต่างคนต่างร้องไห้ไว้ทุกข์ในคราวท่านจากไป ณ เวลานั้น ท่านจึงได้จากชาวเขาไป เพื่อบำเพ็ญประโยชน์แก่ชาวโลกต่อไป ตามอัธยาศัยไม่มีประมาณ |
 |
| Copyright All Rights Reserved. |