ภาวนาแล้วต้องบังคับจิตออกคิด
กราบรบกวนเรียนถามหลวงตาดังนี้ครับ
1.ผมภาวนาโดยใช้อานาปานสติบริกรรมพุธโธกำกับลมหายใจ เมื่อภาวนาไปเรื่อยๆจิตสงบลงและรู้สึกเป็นสุขขึ้นไปเรื่อยๆ และยังบริกรรมภาวนาต่อไป จนกระทั่งความสุขหายไป ไม่สุข ไม่ทุกข์ จะว่าเฉยๆก็ไม่ใช่ ความคิดปรุงต่างๆไม่มีเลย โดยที่ผมภาวนาในอิริยาบถต่าง ๆ เป็นเวลาทั้งวันจึงเกิดความรู้สึกนี้ขึ้นมาผมภาวนาถูกไหมครับ ผมบังคับจิตออกคิดรู้สึกว่าฝืนมาก อย่างนี้เรียกว่าจิตอิ่มตัวใช่หรือไม่ครับ ผมต้องทำอย่างไรต่อไป
|
